छोरो केही गर्ने हुटहुटी बोकेर खाडी धाउँछ । बाउआमा हस्पिटलको बेडमा हुँदा हातमा पोइसा थमाएर सामाजिक अभियन्ताले सञ्जालिकरण गर्छ यता युवालाई देशमा फर्किने प्रसव जस्तै पीडाको चित्कारले बर्बरआउछ। उता भाई १८ साल पुगे भन्दै राहदानी विभाग र बजारको गल्ली धाउँछ।
सडककोअबस्था उही छ,छातीमा कात्रो ओढेर मृत्युलाईलाई गिज्याउँछ । पार्टीका प्रचा गाउँ गाउँ पुग्छ, रुकुमको दूरदराजमा पूस्तक कहिले पुग्छ ? जनता रोटीको लागि आन्दोलन गर्छ,नेता केक खाउ भन्छ । यो तालले देशको बिकाश कहीले हुन्छरुजता त्यतै दलालको बिगबिगी भो । मर्दा,पर्दा नव समाजसेवी मुखौटाको प्रचार भो।
समस्या जहाँको त्यहीँ छ,कसैले कसैको कुरा सुन्दैन स्वेच्छाचारी भयो। एक घर एक नेता र सामाजिक अभियन्ता हाम्रो साझा कार्यक्रम भयो। पार्टी सिद्धान्त केही था छैन, नेतृत्वको आदेश स्विकार्नु शिवाय आर्को विकल्प छैन । कुन बिप्लब कुन बुर्जुवा सालाखाला छन् ।
टालाटुली बाटलुली ब्यूरोक्रेसी छन्। पेशागत हकहितको लागि शिक्षकले पनि संगठन बनाएका छन्। १ वर्ष पढाएर विद्यार्थी अनुत्तीर्ण हुदानी,मेरो अनुभव भन्दै छाती फुकाएका छ।
शिक्षा स्वास्थ्य सबैमा निजीकरण भयो। भुइँमान्छेहरुलाई इलाजको भीग माग्नु पर्छ । नेतालाई सिंगापुर,थाइटल्याण्ड र बैङ्ककको शैयामा क्या गजब छ । मेरो देशमा चलेको रोजगार वैदेशिक रोजगार हो।
राजनितिको झोला झाम्टा नफुट्ने भयो । राजनितीमात पैसाले लड्ने ब्यवस्था छँदै थियो। मानवीय संवेदनामा पनि पैसाकै चलखेल भो।म,तिमी र तिम्रो परिवारको अलमल भो,फेरि राजनीति तिग्रम्बाजी हो।
– अभि थापा (हाल कोरिया)
